Praca

Jakoś mi się dzisiaj melancholijnie zrobiło...
W sumie to wszystko przez rozmowę z szefem... Nie lubię takich rozmów, ale wiem że są konieczne.
Sytuacja ma się tak. Nie było mnie w pracy przez 1,5 roku, teraz znowu jestem w ciąży. Popracuję trochę i znowu mnie nie będzie pewnie przez rok jak nie dłużej...
Działem ktoś musi kierować, a mój zastępca ma już dość i chce zrezygnować ze stanowiska zastępcy. Szef musi kogoś znaleźć kierownika bądź zastępcę, który przez jakiś czas nie będzie zastępcą, a kierownikiem...
Zaczęłam się zastanawiać nad swoją przyszłością. Powinnam się rozwijać, być w firmie i wspinać się po szczebelkach, zamiast tego zatrzymałam się i zaczynam się cofać....
Tak to już jest gdy kobieta decyduje się na dziecko/dzieci... Nie ma innej możliwości, na co najmniej kilka miesięcy wypada z rytmu. Czasem pracodawca czeka, czasem zwyczajnie nie może.
Szef stwierdził że ma spory problem, bo ciężko mnie będzie zastąpić, ktoś nowy będzie miał spory problem by ogarnąć dział nie znając naszej specyfiki... Wiem... żeby być zwykłym pracownikiem działo potrzebne jest pół roku szkolenia. W dziale nikt nie czuje się na siłach by chociaż przez jakiś czas zająć moje miejsce.
Rozumiem sytuację w jakiej znalazł się szef. Doradziłam by nie pozwolił zrezygnować mojemu zastępcy i zaproponował dziewczynie moje stanowisko, a skoro nie daje rady niech poszuka dla niej zastępcy, który by ją odciążał. Na takich warunkach może dziewczyna będzie kierować działem, bo nie będzie wszystko na jej głowie...
To jednak będzie oznaczało, że ja stracę swoje stanowisko i właściwie sama podsunęłam szefowi takie, a nie inne rozwiązanie. Nie chcę być szeregowym pracownikiem, lubiłam ten mój chaos, harmider, nieoczekiwany obrót wydarzeń i adrenalinę.
Czuję lekki smutek, bo decydując się na dziecko, możliwe że moja ścieżka zawodowa będzie bardziej zawiła niż sądziłam...
Możliwości są dwie, albo przeskoczę na szczebel wyżej, albo wrócę na stanowisko od którego zaczynałam...