Życie mnie nie rozpieszcza.

Czuję się źle, żeby nie powiedzieć że chujowo.
Jestem przemęczona, a ilość problemów mnie miażdży. Nie ma czasu na beztroskę. Każdego dnia staram się coś zrobić by pchnąć sprawy na przód. Efekt? Marny.
Kiedy już robię 1 krok do przodu, nagle coś się dzieję i znowu jestem 5 do tyłu...
Czasem mam wrażenie, że to się nigdy nie skończy.
W trybie niemal pilnym musiałam rozwiązać umowę najmu z lokatorem w moim mieszkanku. Generalnie już samo to, że znowu będę musiał odebrać setki telefonów i umawiać się na taką samą ilość oględzin mieszkania, miałam ciarki i mdłości. Może się za bardzo rozczulałam nad sobą i teraz mnie pokarało, bo jedyne o czym marzę to właśnie dojść do tego momentu.
Sytuacja jest taka że kiedyś miałam moje kochane wycackane mieszkanko, a teraz mam mieszkanie doprowadzone do stanu tragicznego.
Nie mam pojęcia jak do tego doszło, ale jest po prostu strasznie...
Najemca miał sobie odmalować mieszkanie, ja kupiłam farby, tynk i inne niezbędne rzeczy. Mieszkanie wymagało odświeżenia, bo uznałam że ściany nie są już takie czyste jak powinny być. Zapewniłam materiał. Mieszkanie udostępniłam na 1,5-2 tygodni przed okresem rzeczywistego najmu, by nowy lokator mógł sobie na spokojnie mieszkanie odświeżyć. Odświeżał je aż do niedawna, tzn. zwlekał z malowaniem, ale ostatecznie je pomalował. Efekty przerażające... Pomalowane tak, że pewnie dzieciak zrobiłby to lepiej. Pełno dziur, nierówności, pęknięć, cieni, mazi... Do tego gniazdka, listwy przypodłogowe i futryny umazane farbą.

Pojechałam tam dzisiaj by trochę posprzątać. Zamiast tego byłam załamana tymi wszystkimi rzeczami i głównie płakałam. Bo jak można doprowadzić komuś mieszkanie do takiego stanu. Nie mam już sił, a roboty czeka mnie mnóstwo. Do tego wychodząc zauważyłam że również drzwi wejściowe są uszkodzone, chyba ktoś wyłamał/wyrwał jeden. Wczoraj nie zauważyłam, a dzisiaj jak wychodziłam to przyjrzałam się dlaczego mam taki problem z zamknięciem drzwi...
Obraz nędzy i rozpaczy...
Wracałam samochodem do domu strasznie zmęczona. Bolało mnie serce i chciało mi się znowu płakać, bo zaczęłam się martwić o maleństwo w brzuszku, które musi ze mną to wszystko przeżywać.
Alexa cały dzień nie widziałam. Jak wychodziłam jeszcze spał, jak wróciłam już spał. Poszłam do niego, opatuliłam kołderką, pogłaskałam i powiedziałam że kocham.
Bo kocham tak bardzo obu moich synków, a w tym wszystkich to właśnie dla nich mam najmniej czasu...