Minęła 12-ta. Nie ta w nocy lecz w samo południe, a ja sobie leżę w łóżeczku z laptopem, szklanką mleka i talerzykiem z okruchami po cieście które piekłam kilka dni temu.
Chwila relaksu dla "styranej" mamy ;)
Niunio powinien sobie smacznie spać, ale strajkuje i co chwilę sobie postękuje. Czasem tak już ma, choć z reguły po prostu wkładam go do łóżeczka, dziecię przyciska pluszaka do pysiątka i zasypia.
S. siedzi w pokoju i ma przez godzinę czytać lekturę, tak więc można powiedzieć, że mam spokój. O ile oczywiście Niuniek zdecyduje się zasnąć.
Od lutego wracam do pracy na jakieś 2-3 miesiące. Ciekawa jestem jak to będzie. M. śmiał się i dziwił że chcę do pracy, zwłaszcza że brzusio coraz większy. Cóż, większy czy nie, wyrwać się trzeba. Sama nie wiem jak będzie, czy uda mi się wysiedzieć 8h i czy będę umiała odrzucić wszystkie stresujące sytuacje...
Stres w mojej pracy to codzienność, dlatego tak trudno znaleźć dobrych pracowników, którzy wytrzymają tą presję i nie uciekną po kilku miesiącach.
Niuniem zajmą się moi rodzice. Jak powiedziałam teściowej że wracam do pracy, to właściwie udała że nie słyszy i od razu zmieniła temat. Nie zapytała od kiedy wracam i czy mam opiekę dla dziecka, czy może nam pomóc... Nie... nie mają już dla nas czasu, wiadomo mają już ukochanego wnusia któremu poświęcają 100% uwagi i na inne zobowiązania nie ma już czasu.
Nigdy nie zapomnę jak teściu skomentowała wiadomość o tym że spodziewamy się dziecka... Stwierdził, że mamy się skupić na S. bo przez pierwsze lata życia maluszek i tak nie będzie nic rozumiał. Cóż oni stosują tę zasadę i wciąż jeszcze zapominają o tym, że mają dwóch wnuków. Ja nie muszę się z tym godzić i trudno bym udawała że nie jestem mamą...
Kocham synka! I nikt mi tego nie będzie zabraniał.