Depresyjnie

Wspólny wyjazd do SPA był cudowny. Totalne lenistwo, relaks, czułość, bliskość... Brakowało mi tego. Nie myślałam o pracy i innych problemach. Liczyło się tylko tu i teraz. Oboje potrzebowaliśmy "podładować akumulatorki".
Wszystko było takie idealne, aż do niedzieli, kiedy to zaczęłam się bardzo źle czuć. Byłam strasznie osłabiona, okropnie bolał brzuch i jakoś tak dziwnie słabo widziałam. Po śniadaniu okazało się, że to okresowość mnie dopadła. Cholera już zapomniałam, że te dni znowu mnie dopadną.
To był drastyczny powrót do rzeczywistości. Kolejny miesiąc i nasze starania nie przyniosły oczekiwanych efektów. Było mi straszliwie ciężko. Dopadła mnie niemoc i bezradność.
Za każdym razem mi się wydaje, że już tym razem poradzę sobie lepiej z tym wszystkim, ale chyba jest wręcz gorzej. Coraz mniejsze szanse na sukces i coraz mniej szans na normalne życie.
Bycie ciocią przez cale życie jakoś mnie nie satysfakcjonuje, a wręcz dopija. Zbliża się kolejny weekend który spędzamy z S. Pewnie jak zwykle będziemy oglądać filmy z okresu gdy S. był mały. To dla mnie tak cholernie trudne, zwłaszcza w takim czasie jak ten, gdy przychodzi kolejne rozczarowanie. Gdy widzę jak on stawia pierwsze kroki, jak się uśmiecha, jak robić coś zabawnego, albo psoci... Ja nigdy nie poczuję jak to jest.
Największą pustkę poczułam, gdy któregoś razu jechałam bardzo szybko, pogrążona gdzieś w myślach, dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że jadę zdecydowanie za szybko. Na chwilę zwolniłam, a potem zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę nie mam dla kogo żyć. M. choć mnie kocha, ma przecież dziecko dla którego żyje.
Chciałam mieć w końcu swoją rodzinę, ale widać nie jest mi dana. Czasem myślę sobie, że to kara. Kto wie, może... W końcu życie bywa przewrotne.