Emocje z niższej półki

Chciałam ograniczyć dostęp do mojego bloga już całkowicie. Polubiłam osoby z którymi odwiedzamy się już od dawna, czasem nawet od lat. Tyle tylko że zauważyłam, że ostatnio pisze coraz rzadziej, jakbym się bała szczerości, a co za tym idzie krytyki. Nie chcę ważyć słów. Chce pisać co czuję nie myśląc o tym co pomyślą inni. Chcę mieć prawo krzyczeć jak jestem zła, chcę się śmiać i płakać jak tego potrzebuję.

Targają mną różne emocje. Czasem tej najniższego pokroju. Potrafię wpaść w szał i ciskać niecenzuralnymi słowami, wydawało by się, że bez powodu. A powód w sumie jest... Tym powodem jest ex mojego M. Tak do końca to nie bardzo rozumiem dlaczego pałam do niej taką niechęcią, a chyba nawet wręcz nienawiścią.
Chyba nie bardzo panuję nad tymi emocjami, a fakt że ona częściowo, przez wspólne dziecko jest obecna w naszym życiu nie ułatwia sprawy. Minęło już przecież sporo czasu, a ja wciąż nie pogodziłam się z tym że to nią zajął się w pierwszej kolejności.
Sporo było naprawdę cudownych i wyjątkowych chwil. Kochaliśmy się bez końca. Tęskniliśmy tracąc się z zasięgu wzroku. Było cudownie, o tym też pamiętam...
Tyle że prześladują mnie głównie te złe wspomnienia. Jestem bardzo impulsywna i szybko wpadam w złość.
Chyba największym problemem jest to że jestem jedynaczką. Jestem przyzwyczajona, że kocha się tylko mnie i to dla mnie chce się jak najlepiej.
Teraz przecież tak nie jest i stąd cała ta trudność. Muszę się dzielić wszystkim, a to do łatwych nie należy.
Decydując się na życie z M. nie miałam pojęcia czego się mogę spodziewać. Myślałam że będzie łatwiej ale nie jest.
Nie wiem gdzie zajdę i czy będzie to z nim. Ale idę, choć powoli to jednak wciąż do przodu. O swoje szczęście będę walczyła, nie zamierzam się poddać, pomimo wątpliwości które czasem mnie dopadają.